Στις 25 Φεβρουαρίου 2009 , σε ηλικία 92 ετών, έφυγε για πάντα από κοντά μας χωρίς να έχει ολοκληρώσει το επί γης έργο της η αγαπημένη σύζυγος και σύντροφος του Μεγάλου Χιώτη Μικέ Παϊδούση που ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Χίου , αποδίδοντας « τα του Καίσαρος τω Καίσαρι », αποκατέστησε το όνομά του σε έναν από τους χώρους που μοναδικά αγάπησε ,έδρασε και δημιούργησε, στον χώρο της Ελληνικής Εθελοντικής Αιμοδοσίας.
Με την Γιόνα Παϊδούση , ο Σύλλογός μας ,είχε στενή σχέση αφ' ότου δημιουργήθηκε, μέσω του φίλου και συνεργάτη της Γιώργου Πετρά και του (ημέτερου) Δημήτρη Κοκκινάκη , Γραμματέα της ΠΔΕ του ΣΕΑ ΧΙΟΥ. Η Γιόνα είχε πληροφορηθεί την δημιουργία του Συλλόγου μας που έφερε το όνομα του Μικέ , είχε εκφράσει την ικανοποίησή της γι' αυτό , και μας είχε υποσχεθεί την αμέριστη συμπαράσταση και συνεργασία της όταν η κατάσταση της υγείας της θα της το επέτρεπε. Πιστεύουμε σύντομα να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε από την ιστοσελίδα μας πτυχές και στοιχεία από την ζωή του ζεύγους που θα βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας με την αναντικατάστατη συμβολή και βοήθεια των Γιώργου Πετρά και Δημήτρη Κοκκινάκη .
Σαν ελάχιστη πρώτη μικρή μας συμβολή στη μνήμη της Γιόνας παρουσιάζουμε κάποια στοιχεία για την ζωή και την δράση της , αντιγραμμένα από την ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ , την οποίαν και ευχαριστούμε γι' αυτό. Σε υποσημείωση, από την ίδια πηγή,παρουσιάζονται κάποια στοιχεία για τον Μικέ , για τον οποίον με τίτλο «Γιατί ''ΜΙΚΕΣ ΠΑΪΔΟΥΣΗΣ''» έχει αρθρογραφήσει σε άλλο σημείο της ιστοσελίδας μας ο Δημήτρης Κοκκινάκης .
ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Παϊδούση Γιόνα Μικέ (1917-2009)
Η Γιόνα Μικέ Παϊδούση, κόρη του γιατρού Απόστολου Παπαντωνίου και της Χρυσούλας Μπέικου, γεννήθηκε στους Δίδυμους της Ερμιονίδας όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα. Φοίτησε στο Αρσάκειο Παρθεναγωγείο και έλαβε το απολυτήριο της από το Καποδιστριακό Γυμνάσιο Ναυπλίου, απόφοιτος του οποίου υπήρξε και ο πατέρας της. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1942. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση ως στέλεχος της ΕΠΟΝ στην Ερμιονίδα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης με υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών· εκεί μελέτησε την αλβανική γλώσσα και λογοτεχνία.
Παντρεύτηκε το 1952 τον Χιώτη λόγιο και γιατρό, δόκτορα Μικέ Παϊδούση,* ιδρυτή της Υπηρεσίας Αιμοδοσίας το 1935, αιματολόγο που πραγματοποίησε την πρώτη μετάγγιση αίματος στην Ελλάδα. Κατά την διάρκεια της κοινής τους ζωής στάθηκε στο πλευρό του συζύγου της υποστηρίζοντας το έργο του με όλες της τις δυνάμεις. Μετά το θάνατο του, το 1974, ασχολήθηκε με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων, με μεταφράσεις ξένων έργων και με την αναλυτική μελέτη της ιστορίας και λαογραφίας της Ερμιονίδας.
Βιβλία της:
Τα παιδιά της Σπηλιάς, Κέδρος, Αθήνα 1978· Πριν από τον Δεκέμβρη, Αλλαγή, Αθήνα 1979· Τα Βίλια του Κιθαιρώνα και τ' αρβανίτικα τραγούδια τους, Αλλαγή, Αθήνα 1980· Η Ερμιονίδα ανά τους αιώνες, Πελοποννησιακό Λαογραφικό 'Ίδρυμα, Ναύπλιο 1996· Τα αρβανίτικα τραγούδια της Ερμιονίδας Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, Ναύπλιο 1999. Μεταφράσεις από την αλβανική γλώσσα: Ισμαήλ Κανταρέ, Ο ρημαγμένος Απρίλης, Αλλαγή, Αθήνα 1981· Ενβέρ Χότζα, Ο αγγλοαμερικάνικος κίνδυνος για την Αλβανία, Αλλαγή, Αθήνα 1982, Ο Κόκκινος Επιτάφιος, Αθήνα 2008. Υπό έκδοση, από το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, βρίσκονται τρεις μελέτες ιστορικού και λαογραφικού περιεχομένου. Έφυγε από κοντά μας τη Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2009.
Υποσημείωση
* Ο Μικές Παϊδούσης γεννήθηκε στον Κάμπο της Χίου το 1906. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο έγινε διδάκτορας το 1948. Σαν γιατρός υπηρέτησε σε διάφορα νοσοκομεία του κέντρου και της περιφέρειας. Κατά τη θητεία του στον Ερυθρό Σταυρό στράφηκε στην αιματολογία, ενώ αργότερα έγινε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας. Σε συνεργασία με τον μεγάλο Χιώτη χειρούργο Μαθιό Μακκά, εγκαινίασε την οργανωμένη αιμοδοσία στην Ελλάδα, ιδρύοντας το 1935 την Υπηρεσία Αιμοδοσίας του Ερυθρού Σταυρού. Υπηρέτησε σαν γιατρός στο Αλβανικό Μέτωπο. Το 1944 απεστάλη στη Χίο, για την περίθαλψη των τραυματιών από τον βομβαρδισμό του πλοίου του Ερυθρού Σταυρού "Βίριλ". Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, κυνηγήθηκε από τους Γερμανούς και τέλος βγήκε στην παρανομία, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες σαν ιατρός. Σε ανταμοιβή, η Ελληνική κυβέρνηση στα μετακατοχικά χρόνια της μισαλλοδοξίας, τον έστειλε για "αναμόρφωση" στην Ικαρία για 6 μήνες εξαιτίας των ιδεολογικών αντιλήψεων του. Στη συνέχεια απολύθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό. Το 1950 ο Σμπαρούνης, τον προσέλαβε στο "Γερουλάνειο Ίδρυμα", όπου και ίδρυσε τράπεζα αίματος. Από το 1952 μέχρι το 1972, διηύθυνε το Β' Περιφερειακό Κέντρο Αιμοδοσίας των Αθηνών στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Υπήρξε προσωπικός γιατρός της Πηνελόπης Δέλτα και του Ι. Μεταξά, φίλος του Καζαντζάκη, του Βάρναλη, του Τσίρκα, του Ρίτσου, του Μ. Θεοδωράκη, του Μυταράκη, του Δαρζέντα, του Απέργη, του Καλμούχου και άλλων σπουδαίων ανθρώπων. Το επιστημονικό του έργο, πλούσιο και ενδιαφέρον, είναι μεγάλο. Πολλές οι δημοσιεύσεις με λαογραφικό, ιστορικό και φιλολογικό περιεχόμενο στον Αθηναϊκό και Χιώτικο τύπο της εποχής. Τιμήθηκε με το Πολεμικό Σταυρό Γ' Τάξεως και το Μετάλλιο των Εξαίρετων Πράξεων. Πέθανε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1974 από οξύ καρδιακό επεισόδιο.
